مکرر
گشتم آن توفیت و اصلاح گفت پر کم آن دو خات
گفت جونت کش از بیان کرو نا فذت ذات
جون گذاری که باز در مدت با نی سر کرتا
سخدامی که بندر جان او را با ما و این احساست
کمترین ما به لطف نعرا ا د نورو ز وا بریاست
که مرا در فراق خدمت و زندگانی و مرگ است
از مرا سا نی که بی تو بود خاطر و طبع من سرات
میکشم درواق خستیا جو یاران کهن است
جر
از مراسانی که متو بود خاطر و طبع من مرات
دل و جان با نیم خوان های برتن که در خواست
و
خوست ولی درمان
که سودای طبع انا
فر وین کالا سایت زوم | روز باشد تامین کن
خود را اکنون درمان خواسی بر تو و بر خویشن آن که
3.13
1
