الله
امین و نه ما
چنین گفت و
به ما در دوران کیا ی مونی و امین
نخستین که این نور ورزند میر ونگ
شمار ما رو به ایران و در را با غیرت
چوپانان کشور دوم کا اون ور شد که او ر
انین ورات کی شر اب ان کا ان نماند کر و او هم و
اشت ، دوخت این روز رات کا وسن ارنت رایت
دیگر سوی ایران کر دینی با برکان رز
ات بانکه اید وقت بیدار و دوتا مروت میان که ای تهران
کسی را سیا و مومند و بار در کنت بران که ای هر بار
ار کنم زمرون وانت فرزند تو بات اگر این نشان راز
شگاه میرا ر کن که این کارت رفت آنچه رانه باخ
و سیاسی و بین
د تا رویران و برای ما
نش به ند شادانی
ای برگشت این سایت ها و روی
مان ولی من نارامیا نرا بنده به تیا راد
ز میان زنانش را شرم
ندر سیراب کند
یخ اور ون آنچه ما ارزنده رنت پر
سمه مارشل رو مان ته نه کویت
ما در دنا بر
